അമ്മ
അമ്മയെന്നൊരുവാക്കു ചൊല്ലുമ്പോള്‍ മാനസം
അറിയാതെ വിങ്ങിത്തുടിച്ചു നില്പ്പൂ
അമ്മയെന്നാനാമമറിയുന്ന മാത്രയില്‍
അറിയാതെ നിറയുന്നൊരാത്മഹര്‍ഷം
ആദ്യാക്ഷരങ്ങളില്‍ അമ്മയെന്നൊരു നാമം
ആനന്ദപൂരണമയിരുന്നു
ആരും പറഞ്ഞിടാനാവാത്തൊരനുഭൂതി
അമ്മതന്‍ വാക്കിലുണ്ടായിരുന്നു
അന്നുതൊട്ടമ്മതന്‍ കൈവിരല്‍ത്തുമ്പിലെ
അറിയാത്തൊരനുബന്ധമായിരുന്നു
അതിലൂറുമാശ്വാസം നിറയുന്ന മാനസം
അതിരറ്റ പ്രതിഭാസമായിരുന്നു
അല്ലലിലഴകിന്റെ ചാരുത ചേര്‍ത്തെന്റെ
അമ്മയോരവതാരമായിരുന്നു
നന്മയിലൂറുന്ന വാക്കിന്റെ മാധുര്യം
സന്മനസ്സേറി വളര്‍ന്നിരുന്നു
അമ്മയെന്നറിവിന്റെ തോരണം ചാര്‍ത്തുമ്പോള്‍
കറ്മ്മങ്ങളാമോദമായിരുന്നു
ആരും പറയാത്തൊരാദിവ്യ ചേതസ്സായ്
അമ്മയുണ്ടെങ്കിലുണ്ടായിരുന്നു
നിറയുന്ന കീര്‍ത്തന മലരിന്റെ താരുണ്യം
നറുമണമെന്നും തുടിച്ചിരുന്നു
വെറുതെ നിനച്ചാലുമറിയാതെ കിനിയുന്ന
പരിമളപ്പാലാഴിയായിരുന്നു
എന്നും മനസ്സിന്റെ കൂരിരുള്‍ നീക്കുന്ന
പൊന്‍ ചന്ദ്ര ലേഖപോലായിരുന്നു
അന്നൊക്കെയെന്നുടെ ആലസ്യഭാവത്തില്‍
മിന്നുന്ന സാരസ്യമായിരുന്നു
എന്തിന്നുമേതിനും വിരസഭാവത്തിനും
സന്ത്വനപ്പരിവേഷമായിരുന്നു
ഏകനായിന്നുഞാനോര്‍ക്കുമ്പോള്‍, നാളതില്‍
ഏഴഴകിന്നൊളി മിന്നിടുന്നു
മൂകമാമിന്നെന്റെ ജീവന്റെ വീധിയില്‍
മാറാത്തൊരോര്‍മ്മ നിറഞ്ഞു നിള്‍പ്പൂ
ആരോടുമാരോടുമുരിയാടാനാവാതെ
ആരോരുമില്ലാത്തൊരേകനായി
എങ്കിലുമോര്‍ക്കുവാനുണ്ടെന്റെ ജീവനില്‍
തിങ്കള്‍പ്രഭാമയമാര്‍ന്ന കാലം
ഓര്‍ക്കുവാനുണ്ടെന്റെയുള്ളിന്റെയുള്ളിലായ്
ഓരായിരം പുണ്യമന്ത്രകാലം..!!